Kim ne yaşattı ki…Kelimeleri mahcup, yüreği örselenmiş,hayat yolculuğunun son döneminde beli bükülmüş,gözleri uzaklara dalmıştı yaşlı adamın.Bir anlık duraksamayla, içine kapanan zamanderin bir sessizliğe büründü.Uzun ve suskun bir bekleyişin ardından, -Yaşamak, dedi.Ardından ekledi iç çekerek:– Yaşadıkların mı, yoksa yaşayamadıkların mı?Sözler havada asılı kaldı, sanki gökyüzü bile düşüncelere daldı.-Güneş battı, dediler.-Yaşlı adam öldü, dedi.-Güneş yeniden doğdu, dediler.-Yaşlı adam gülümsedi ve usulca fısıldadı:-Yeni bir güneş doğdu, dedi.Çünkü bilirdi ki,Nasıl ki bir önceki an bir sonraki anla aynı değilse,her sabah yeniden doğduğunu sandığımız güneş deaslında her defasında bambaşka bir güneşle başlatır günü.Oruç Aruoba bir kitabında şöyle diyordu:Yaşadıklarımız, öldürdüklerimizdir.Ne kadar da derin, ne kadar da…