Sözler

Ruhumuzu güzelleştiren incilerdir, iyiliklerimiz. Saklanmalı, gizlenmeli herkesten.

Samimiyet,
Çağımızın kaybolmuş hazinesidir.

Vefa,
Sevginin, ahdin, erdemin nişanesidir.

Empati,
Yokluğun umudu bittiyse,
Varlığın empatisi yok olduysa,
Hicran-zededir artık insanlık.

Yok oluş,
Bazen 
bir kitabın,
bir haykırışın,
bir konuşmanın,
anlatamadığından 
çok daha fazlasını anlatır,
Yaşanmışlığı değerli kılar…

Yıldızları yönetmek sanattır.

Parlayan mı? Kor ateş mi?
Yakmak mı? Yanmak mı?

Suretidir kişinin “Yakmak”;
Yapmış olmak için yapmak,
Ne demiri döver, ne aşı pişirir.
Parlayan alevdir,
gösteriştir, görüntüdür…

Siretidir kişinin “Yanmak”;
Emek ister, zaman, feda ister,
Demiri döver zırh olur, 
taşı pişirir aş olur.
Kor olmak, uğraştır, 
öze dokunmaktır, 
üretmektir.

Velhasıl kendisi olmalı insan, 
kor olmalı, ısıtmalı geleceği, 
büyütmeli umutları…

Servetimiz, kurban gitsin  merhamete,
Harcadığımız iyilik olsun kötülüğe,
Yüreğimiz, hükmetsin daima aklımıza,
Hep eksiklikleri söyleriz insafsızca,
Öksüz kaldı fedakarlıklarımız oysa,

Vefayla var olun…

Ne…

Ne ara varlığa teşekkürü unuttuk,
Ne ara yokluğa kahreder olduk,
Ne ara tüm zamanları satın aldık,
hiç ölmeyecekmiş gibi .
Ne vakit  mutluluğun cimrisi olduk,
Ne ara bitti, iyiliğe  hasretli bekleyişler,
Ne çabuk alıştı, hüsrana beyinler…

Ne çabuk tüketir olduk …